Το λαχανικό αυτό, από το οποίο τρώμε το «λουλούδι» του, είναι γνωστό από την αρχαιότητα, αφού τόσο οι αρχαίοι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι, το θεωρούσαν εξαιρετικό μεζέ. Κατάγεται από τη Σικελία, γι’ αυτό και χρησιμοποιείται πολύ στην ιταλική κουζίνα.
Όταν αγοράζετε αγκινάρες, προσέχετε να είναι συμπαγείς, κλειστές, τρυφερές και το χρώμα τους, να είναι έντονο γκριζοπράσινο ή ανάλογα με την ποικιλία, με λίγο κόκκινο στις άκρες των πετάλων τους. Στο εμπόριο κυκλοφορούν συχνά και άγριες αγκινάρες, που διακρίνονται από το πολύ μικρότερο σχήμα τους και από ένα αγκάθι που βρίσκεται στην κορυφή κάθε πετάλου τους. Αυτές έχουν πολύ πιο έντονο άρωμα και γλυκιά γεύση.
Οι αγκινάρες διατηρούνται στο ψυγείο, για λίγες μόνο μέρες. Για να τις διατηρήσετε καλύτερα, μπορείτε να τις καλύψετε με ένα υγρό πανί ή να βυθίσετε τα κοτσάνια τους στο νερό. Όταν τις καθαρίζετε, πρέπει να τις πλένετε πολύ καλά και να τις ραντίζετε με χυμό λεμονιού, για να μη μαυρίζουν. Καθαρισμένες, διατηρούνται σε άλμη, ξίδι ή λάδι. Μπορείτε επίσης να τις καταψύξετε, αφού καθαρίσετε πρώτα τα εξωτερικά τους φύλλα και το χνούδι που βρίσκεται στην καρδιά τους ώστε να μείνει μόνο το βρώσιμο μέρος τους.
Στο εμπόριο θα βρείτε καρδιές αγκινάρας, κατεψυγμένες ή διατηρημένες σε λάδι-ξίδι, σε κονσέρβα. Οι πρώτες, είναι κατάλληλες για όλα τα μαγειρευτά φαγητά, ενώ οι δεύτερες, είναι ιδανικές για τις σαλάτες σας. Η καρδιά της αγκινάρας, εκτός από ωμή, τρώγεται βραστή, σαν σαλάτα, τηγανητή ή μαγειρεύεται σε κατσαρόλα με κρέας αβγολέμονο, με ρύζι μέσα σε κόκκινη σάλτσα ή με την κλασική της συνταγή αλά πολίτα. Γίνεται επίσης ψητή στο φούρνο με κρέας, παπουτσάκια, με κιμά, ογκρατέν, ενώ ταιριάζει ιδιαίτερα σε ομελέτες και σουφλέ.